Διαβάστε αυτήν την ιστορία μέχρι το τέλος και αφήστε τη γνώμη σας στα σχόλια!
Η γριά Μαρία είχε αφιερώσει όλη της τη ζωή στα παιδιά της. Τους είχε δώσει το σπίτι της, την υγεία της και όλες της τις δυνάμεις χωρίς ποτέ να παραπονεθεί.
Όμως με τα χρόνια, καθώς η ζωντάνια της έπεφτε, τα παιδιά της άρχισαν να τη βλέπουν ως βάρος. Δεν της φερόταν πλέον σαν μια στοργική μητέρα, αλλά σαν ένα παλιό, άχρηστο αντικείμενο.
Ένα κρύο χειμωνιάτικο πρωινό, καθώς το χιόνι έπεφτε απαλά στα τζάμια, της έκαναν μια πρόταση που τρύπησε την καρδιά της σαν μαχαίρι. «Πρέπει να μετακομίσεις στο παλιό, ερειπωμένο σπίτι στην άκρη του χωριού. Είναι το μόνο μέρος όπου υπάρχει χώρος για σένα», είπαν, ενώ κράτησαν το μεγάλο, ζεστό σπίτι που τόσο πολύ αγαπούσε.
Η Μαρία συγκλονισμένη από τα λόγια της δεν απάντησε. Απλώς έμεινε σιωπηλή και κούνησε το κεφάλι της χωρίς να δείξει θυμό ή δυσαρέσκεια. Τα παιδιά της νόμιζαν ότι είχε παραδοθεί.
Αλλά η Μαρία έκρυβε ένα μυστικό βαθιά στην καρδιά της – ένα μυστικό που δεν είχε μοιραστεί ποτέ μαζί τους
Οι εβδομάδες περνούσαν και το κρύο, σκοτεινό σπίτι που έμενε τώρα φαινόταν να την κατάπιε ολόκληρη. Αλλά μια μέρα άνοιξε η πόρτα και η Μαρία κάλεσε έναν συμβολαιογράφο.
Ήσυχα αλλά σταθερά, μεταβίβασε όλα της τα περιουσιακά στοιχεία, το πολύτιμο σπίτι που είχε κάποτε, σε φιλανθρωπικό ίδρυμα. Τα παιδιά της, που δεν γνώριζαν τίποτα για την απόφασή της, ασχολήθηκαν με τις δουλειές τους μέχρι που ξαφνικά έμαθαν για τη μετακόμιση – και ο κόσμος τους κατέρρευσε.
Θυμός, φόβος, αμηχανία! Έτρεξαν στη Μαρία, γεμάτοι μομφές και πίκρες. Αλλά εκείνη, η πρώην πηγή της ζωής της, παρέμενε ήρεμη, με τα μάτια της να ακτινοβολούν μια βαθιά, αναλλοίωτη γαλήνη.
«Πήρες ό,τι είχα», είπε ήρεμα. «Αλλά ξέχασες το πιο σημαντικό πράγμα: τη συνείδηση και τον σεβασμό». Η φωνή της ήταν σαν ένα απαλό αεράκι, που παρέσυρε τις παγίδες του κόσμου.
Το σπίτι ανήκε τώρα σε εκείνους που το άξιζαν πραγματικά — σε αυτούς που δεν αναζητούσαν πλούτη και γη, αλλά αληθινή ευπρέπεια και αγάπη. Τα παιδιά της, που ήλπιζαν στην κληρονομιά, έμειναν τώρα με άδεια χέρια.
Οι καρδιές τους ήταν γεμάτες λύπη και πίκρα, ενώ η Μαίρη, με την ήσυχη σοφία της, ήξερε ότι είχε κάνει το σωστό.
