Πάντα θεωρούσα τον εαυτό μου τυχερό στη ζωή. Είμαι σε σχέση με το πιο εκπληκτικό κορίτσι στον κόσμο εδώ και δύο χρόνια. Είναι ευγενική, ευαίσθητη και έχει αυτή τη σπάνια ιδιότητα που εκτιμώ περισσότερο: την ειλικρίνεια.
Μένουμε μαζί στο διαμέρισμά μου, δουλεύουμε και οι δύο και προσπαθούμε να μην ξεχνάμε τον ρομαντισμό: δείπνα υπό το φως των κεριών, βόλτες στο πάρκο, λουλούδια χωρίς κανέναν λόγο. Νόμιζα ότι όλα ήταν τέλεια, αλλά πρόσφατα η συμπεριφορά του άλλαξε.
Έβγαινε πιο συχνά για να συναντήσει τη φίλη της, απέφευγε τις συζητήσεις και αυτό που με ανησυχούσε περισσότερο ήταν ότι κόντεψε να σταματήσει να με κοιτάζει στα μάτια. Πάντα με αγκάλιαζε όταν γύριζα από τη δουλειά, αλλά τώρα με περνούσε σαν κάτι να την ενοχλούσε.
Μια μέρα, την κοινή μας άδεια, είπε ξαφνικά: «Συναντώ έναν φίλο σε ένα καφέ. Θα επιστρέψω στις οκτώ. Δεν χρειάζεται να με περιμένεις.
Τα λόγια του ακούστηκαν ψυχρά, σαν να είχε εμφανιστεί ένας αόρατος τοίχος ανάμεσά μας. Αλλά δεν ήθελα να κάνω σκηνή. Αντίθετα, αποφάσισα να ετοιμάσω ένα νόστιμο δείπνο για τους δυο μας.
Ήταν ήδη οκτώ η ώρα και ακόμα δεν είχε γυρίσει. Άρχισα να ανησυχώ και της τηλεφώνησα. Εκείνη απάντησε σχεδόν αμέσως: «Θα επιστρέψω σε μια στιγμή, μην ανησυχείς».
«Εντάξει, σε αγαπώ», είπα καθώς επέστρεψα στην κουζίνα.
Τότε όμως συνέβη κάτι που δεν το περίμενα καθόλου. Δεν έκλεισε το τηλέφωνο. Άκουσα τη φωνή του από το ηχείο.
– Φοβάμαι να του το πω. Κι αν με αφήσει; είπε σε κάποιον με τρεμάμενη φωνή.
Στην άλλη άκρη της γραμμής, η φωνή της φίλης της απάντησε: «Είσαι τρελός;» Ένα παιδί χρειάζεται πατέρα!
—Μα είμαστε μαζί δύο χρόνια τώρα και δεν έχει αναφέρει καν γάμο. Κι αν μάθει ότι είμαι έγκυος, μήπως φοβηθεί και φύγει;
παράτησα. Η καρδιά μου άρχισε να χτυπά πιο γρήγορα. Εγκυος; Παιδιά;
Όταν συνήλθα, δεν είχα πια καμία αμφιβολία. Την αγαπώ και πρέπει να το ξέρει. Τα παράτησα όλα και έτρεξα στο πλησιέστερο κοσμηματοπωλείο.
Όταν γύρισε, την περίμενα ήδη στην πόρτα. Στα γόνατα, με ένα δαχτυλίδι και ένα μπουκέτο λουλούδια.
– Θέλεις να με παντρευτείς; – είπα συγκρατώντας μετά βίας τα συναισθήματά μου.
Τα μάτια της γέμισαν δάκρυα. Έγνεψε καταφατικά και μετά άρχισε να κλαίει στην αγκαλιά μου.
Τώρα είμαστε παντρεμένοι, έχουμε έναν μικρό γιο και ένα δεύτερο παιδί στο δρόμο. Σκέφτομαι συχνά εκείνη τη νύχτα και χαμογελάω, συνειδητοποιώντας ότι μερικές φορές η μοίρα μας αναγκάζει να πάρουμε τολμηρές αποφάσεις, ακόμα κι όταν δεν είμαστε ακόμη έτοιμοι.
